Afgelopen nacht was het weer tijd voor de belangrijkste avond in filmland: de uitreiking van de Oscars. Na de uitgeklede show van vorig jaar (vanwege iets met één of ander virusje ofzo) hadden we dit jaar gelukkig weer een vol theater.
Voor het eerst in een aantal jaren hadden we weer presentatoren naast alle mensen die de prijzen uitreikten. Amy Schumer, Regina Hall en Wanda Sykes namen deze rol op zich, met de bedoeling om meer entertainment en comedy te verwerken in de ceremonie. De uitreiking kampt namelijk met dalende kijkcijfers.
Comedy is natuurlijk subjectief, maar het presentatieteam maakte af en toe best leuke grappen. Af en toe waren er wat ongemakkelijke momenten (bijvoorbeeld toen Regina Hall Josh Brolin en Jason Momoa begon te betasten), maar het gaf in elk geval meer aankleding aan de show. En naast de drie échte presentatoren van de ceremonie waren er ook wat sterren die een prijs uitreikten die leuk uit de hoek kwamen. Dat was in elk geval een vooruitgang ten opzichte van vorig jaar.
CODA wint beste film
En dan de prijzen. De belangrijkste prijs van de avond – die voor de beste film – ging naar CODA. Deze film gaat over Ruby, de enige die kan horen in een gezin van verder allemaal doven. Vandaar de titel CODA (child of deaf adults). We zien Ruby verliefd worden op een klasgenoot, maar vooral ook haar droom om zangeres te worden volgen. Als de enige in haar gezin die makkelijk kan communiceren met andere, niet-dove mensen wordt er echter vaak een beroep op haar gedaan door haar vader, moeder en broer, waardoor haar familieleven en haar eigen leven soms lastig te combineren zijn.
The Power of the Dog was lang een favoriet voor deze award, maar viste uiteindelijk toch achter het net. Hoewel The Power of the Dog wel een goede film is, heb ik zelf meer genoten van CODA, dus ik begrijp de keuze van de Academy wel. Wat mij betreft is CODA zeker een aanrader om eens te kijken.
The Power of the Dog ging er overigens wel vandoor met een andere belangrijke prijs: die voor beste regisseur. Deze werd in ontvangst genomen door Jane Campion. Zij is de eerste vrouwelijke regisseur die twee keer genomineerd wordt voor een Oscar voor beste regisseur. De eerste keer (voor de film The Piano uit 1993) won ze niet, maar deze keer dus wel. Campion was overigens ook genomineerd voor het beste bewerkte scenario, maar verloor in deze categorie van Sian Heder (CODA).
De beste bijrollen
De Oscar voor beste vrouwelijke bijrol ging naar dezelfde rol als die waar deze Oscar precies 60 jaar geleden naartoe ging. Toen won Rita Moreno een Oscar voor haar rol als Anita in West Side Story; nu was het de beurt aan Ariana DeBose. Wat nog specialer was, was dat Rita Moreno ook aanwezig was en ongetwijfeld trots was op haar opvolgster en medespeelster in West Side Story. Helaas was dit wel de enige award voor deze film, die wat mij betreft de Oscar voor beste film had mogen winnen.
De Oscar voor beste mannelijke bijrol ging naar Troy Kotsur voor zijn rol in CODA. Na Marlee Matlin (zijn tegenspeelster in CODA) is hij de tweede dove acteur die een Oscar wint. Zijn bedankspeech was dan ook in gebarentaal. Gelukkig werd dit wel vertaald, zodat iedereen gewoon kon volgen wat er gezegd werd.
Will Smith en zijn losse handjes
De Oscar voor beste vrouwelijke hoofdrol ging naar Jessica Chastain voor haar rol in The Eyes of Tammy Faye. Het was voor haar de derde nominatie en de eerste winst bij de Oscars. Datzelfde gold voor Will Smith die de Oscar voor beste acteur won voor zijn rol als de vader van Serena en Venus Williams in King Richard. Maar zijn winst werd overschaduwd door een incident eerder op de avond.
Chris Rock stond op het podium om een award aan te kondigen, maar als komiek maakte hij er even een kort showtje van. Hierin maakte hij een grap over het kapsel van Will Smiths vrouw Jada. Zij heeft een kort kapsel omdat ze lijdt aan haarverlies. Deze grap schoot bij Will in het verkeerde keelgat. Hij stormde toen het podium op en gaf Chris Rock een klap voor zijn kanis. Toen hij weer in zijn stoel zat schreeuwde hij nog “Keep my wife’s name out your fucking mouth!”
Toen hij zijn Oscar in ontvangst mocht nemen (met een speech die ongeveer zo lang was als de film waarvoor gewonnen werd), werd het allemaal vrij ongemakkelijk. Hij was nogal emotioneel en had het steeds over het beschermen van zijn geliefden. Dat was zijn missie. Het klonk allemaal nogal dramatisch. Het was alsof hij zijn klap aan het goedpraten was. Hij bood nog wel zijn excuses aan aan de Academy, maar Chris Rock werd niet genoemd. Zonde dat de eerste winst van zo’n grote ster bij de Oscars zo overschaduwd wordt door zijn eigen gedrag eerder op de avond.
Andere prestaties
In de categorie voor beste originele lied wonnen Billie Eilish en haar broer Finneas voor No Time to Die uit de gelijknamige Bondfilm. Ze hadden al een Grammy en Golden Globe gewonnen voor dit nummer. Dat betekent dat No Time to Die het 17de nummer is dat de “Triple Crown” van filmmuziek wint. Eilish is ook de jongste persoon die deze eer toekomt.
Verder ging de prijs voor beste internationale film naar Drive my Car uit Japan. Dat deze film er met deze award vandoor zou gaan was geen verrassing, want het was de enige film in deze categorie die ook genomineerd was voor beste film.
Verder waren er slechts drie films die meer dan één award hebben gewonnen. De drie voor CODA heb ik al genoemd. The Eyes of Tammy Faye won er twee (beste vrouwelijke hoofdrol en beste make-up en haar). De film met de meeste awards was Dune. Deze film was ook genomineerd voor beste film, maar ze wonnen in de technische categorieën als montage, visual effects, production design en cinematografie en voor beste geluid en beste filmmuziek. The Power of the Dog was twaalf keer genomineerd, maar won alleen de prijs voor beste regisseur.
Ceremonie vol bijzondere momenten
Er was genoeg om over na te praten na deze ceremonie. De winst van CODA wordt ongetwijfeld gezien als een erkenning van de dovengemeenschap. Dat Troy Kotsur een hele speech in gebarentaal deed droeg hier alleen maar meer aan bij. En dat een vrouw de prijs voor beste regisseur wint is ook vrij uniek, dus dat was een mooi moment voor de representatie van vrouwen in de filmindustrie. Maar ondanks deze mooie momenten zal deze ceremonie waarschijnlijk toch vooral de geschiedenisboeken ingaan als de ceremonie waarbij Will Smith last had van losse handjes.
Laat een reactie achter