Sneeuwwitje en de Zeven Dwergen werd in 1937 de eerste geanimeerde speelfilm van Disney. Sommigen zullen deze film als ze hem nu bekijken erg ouderwets vinden, maar in die tijd was het een grote hit. En maar goed ook, want als deze film geflopt was, had dat waarschijnlijk het einde van Disney als bedrijf betekend.
Nadat de eerste jaren van The Walt Disney Company vol ups en downs zaten, leek er vanaf het eind van de jaren 20 een goede koers te zijn ingezet. Mickey Mouse en de Silly Symphonies waren hier belangrijke onderdelen van. Dit succes smaakte bij Walt naar meer. Hij wilde verder groeien, maar had het idee dat ze ondanks de successen nog niet genoeg verdienden om die groei mogelijk te maken. Korte films brachten simpelweg niet genoeg geld op, dus er zat maar één ding op: er moest een geanimeerde speelfilm komen.
Sneeuwwitje en de Zeven Dwergen was een ambitieus project
In 1934, een jaar nadat het idee voor een animatiespeelfilm bij Walt ontstond, werd besloten om de film te baseren op Sneeuwwitje, een sprookje van de gebroeders Grimm. Later dat jaar vertelde hij het verhaal dat hij voor ogen had vol enthousiasme aan zijn personeel en benoemde ook zijn idee dat dit een volwaardige speelfilm zou worden. Dit werd niet door iedereen begrepen. Sowieso was het voor zijn team heel spannend om iets te doen dat nog nooit gedaan was, maar zelfs zijn broer en zakenpartner Roy en zijn vrouw Lillian probeerden het idee uit Walt’s hoofd te praten. Zonder succes.
De zorgen bleken niet helemaal onterecht. Walt dacht dat dit project voor $ 250.000 gemaakt kon worden. In de loop van de tijd bleek dit niet realistisch. Walt moest onder andere een hypotheek op zijn huis en een lening van $ 250.000 afsluiten om de kosten van de film te kunnen dekken. Sneeuwwitje en de Zeven Dwergen móest daarom een succes worden om Disney als bedrijf te kunnen laten voortbestaan, maar Walt had er zelf ook nog een groot persoonlijk financieel belang bij.
Een nieuwe manier om een verhaal te vertellen
Walt wilde Sneeuwwitje en de Zeven Dwergen maken om een groter kapitaal te kunnen verdienen dan met korte films als de Silly Symphonies, maar hij zag het ook als een mogelijkheid om verhalen op een nieuwe manier te vertellen. Door de komst van de geluidsfilms aan het eind van de jaren 20 en de lange lengte van de film had Disney met Sneeuwwitje een kans om iets te maken waar zelfs Walt aan het begin van zijn carrière niet had van kunnen dromen.
Oorspronkelijk was het idee om de dwergen de voornaamste personages in de film te laten zijn. Het team zag in deze karakters de meeste potentie om te zorgen voor leuke situaties en grappige momenten. Hiervoor moesten de dwergen wel verder ontwikkeld worden. In het originele sprookje hadden deze personages namelijk geen namen of unieke karakters. Daarnaast werd ook gewerkt aan andere aspecten van het verhaal, waarbij de eerste versies allemaal vrij humoristisch waren.
In de loop van de tijd veranderde de plannen. Er werd voor gekozen om het conflict tussen Sneeuwwitje en de koningin het belangrijkste onderdeel van het verhaal te laten zijn. Hiermee wijkte Disney af van het eerdere werk van de studio, waarin juist veel humor gebruikt werd. Het grappige en cartoonachtige komt nog wel terug in Sneeuwwitje en de Zeven Dwergen, maar de voornaamste plotlijn is iets wat meer zou passen in een dramafilm, alleen dan in animatievorm.
Animators stonden voor een uitdaging
Omdat er nog nooit een animatiespeelfilm op deze manier was gemaakt, moest het creatieve team van Disney eigenlijk zelf het wiel uitvinden. Er was natuurlijk al genoeg ervaring met animatie, maar dit project was heel anders. Niet alleen zou er veel meer werk in gaan zitten vanwege de lengte, maar ook het verhaal van de film maakte dat er naar nieuwe oplossingen gezocht moest worden. Het eerder werk van Disney was immers vrij cartoonachtig, maar als het conflict tussen Sneeuwwitje en de koningin – een vrij dramatisch verhaal – centraal staat in de film, kunnen deze personages niet komisch en cartoonachtig zijn.
Dit was lastig voor het animatieteam. Deze personages moesten redelijk geloofwaardig zijn als echte mensen, bijvoorbeeld in bewegingen. Dit was juist iets waar de animators bij Disney onervaren in waren. Sterker nog: na de Silly Symphony The Goddess of Spring uit 1934, waarin een menselijk personage de hoofdrol speelde, ontstond er bij Disney zo veel twijfel over het succesvol animeren van een realistisch meisje dat de productie van Sneeuwwitje op een laag pitje kwam te staan.
Uiteindelijk werden er manieren gevonden om het animeren van realistische mensen voor elkaar te krijgen. Dit gebeurde onder meer door hulp van tekenaars die meer ervaring hadden met het animeren van mensen, maar ook door een techniek die rotoscoping heet. Hierbij worden eerst beelden gefilmd van echte acteurs die doen wat de personages in de film doen. Over deze beelden kunnen de animators vervolgens hun personages tekenen. Door als basis echte mensen en bewegingen te hebben, lijken de personages een stuk realistischer. Deze techniek werd na Sneeuwwitje ook bij de productie van verschillende andere Disneyfilms gebruikt.
Het grote succes van Sneeuwwitje
De première van Sneeuwwitje en de Zeven Dwergen vond plaats op 21 december 1937. Zoals gezegd had niet iedereen vertrouwen in het project en werd het door sommigen zelfs “Disney’s Folly” genoemd, wat zoiets betekent als “Disney’s Stommiteit.” Toch ontving de film bij de première na de vertoning een staande ovatie en lovende recensies van critici. Een deel van het publiek vergat zelfs bijna dat ze niet naar echte mensen zaten te kijken, maar naar een animatiefilm. Dit is een belangrijke reden waarom Sneeuwwitje zo baanbrekend was.
Niet alleen de reacties waren goed, maar ook de opbrengst. De film werd zelfs de meest succesvolle geluidsfilm tot dan toe. En niet alleen in de Verenigde Staten bracht ze film veel geld op, maar ook internationaal was de populariteit groot. Uiteindelijk bracht Sneeuwwitje en de Zeven Dwergen na de eerste uitgave in de bioscoop bijna acht miljoen dollar op, waarmee het budget van de film ruim werd terugverdiend.
Als Sneeuwwitje en de Zeven Dwergen geen succes was geworden, was dat vanwege de gigantische kosten waarschijnlijk het einde van Disney als bedrijf geworden. En zelfs als dat niet zo was, was het floppen van Sneeuwwitje natuurlijk geen aanmoediging geweest om een project als dit nog een keer te proberen. We mogen daarom blij zijn dat tegen veel verwachtingen in Sneeuwwitje een hit werd, want anders hadden we al die andere klassieke Disneyfilms die zouden volgen waarschijnlijk nooit gehad.
Laat een reactie achter