Eerder deze maand verscheen op Disney+ de nieuwste film in de reeks live-action remakes van Disneyklassiekers: Pinocchio. De critici waren over de vorige remakes lang niet altijd positief en ook voor Pinocchio zijn de kritieken overwegend negatief. Maar is dat ook terecht?
Voor wie het verhaal van Pinocchio niet kent (onder welke steen heb je gelegen?): het verhaal begint met Jiminy Cricket (Japie Krekel) die het huis van klokkenmaker Geppetto (in deze film gespeeld door Tom Hanks) binnenkomt. Geppetto heeft een houten pop gemaakt die hij gebaseerd heeft op zijn overleden zoontje. Hij noemt de pop Pinocchio. Als Geppetto die nacht een vallende ster ziet, doet hij een wens. Als hij slaapt, komt daar een fee die Pinocchio tot leven brengt. De pop kan een echte jongen worden als hij leert om zich goed te gedragen en om daarbij te helpen benoemt ze Jiminy als Pinocchio’s geweten.
Als Geppetto weer wakker wordt, springt hij een gat in de lucht als hij ziet dat Pinocchio leeft. Eerst van schrik, maar daarna van blijheid. Als Geppetto uiteindelijk beslist dat Pinocchio als een echte jongen naar school moet, gaat het mis. Onderweg naar school wordt hij verleid om in een poppenshow deel te nemen en wordt daar vastgehouden, vervolgens komt Pinocchio terecht op Pleasure Island, een groot pretpark waar kinderen zich massaal misdragen en in ezels veranderen en uiteindelijk komen Pinocchio, Geppetto en Jiminy ook nog terecht in de buik van zeemonster Monstro. En de grote vraag is: lukt het Pinocchio om uiteindelijk een echte jongen te worden?
Visueel niets op Pinocchio aan te merken
Laten we beginnen met iets waar de meeste critici het wel over eens zijn: de film ziet er visueel heel goed uit. Sommige locaties voelen wel wat minder levendig omdat er niet veel mensen zijn, maar elke locatie ziet er wel mooi uit. Mijn hoogtepunt op dat gebied is Pleasure Island. Het ziet er echt uit als een pretpark waar je naartoe wilt, met heel veel lichtjes en mooie attracties (totdat het allemaal een beetje duister wordt tenminste.
Wat deze film naar mijn mening veel beter doet dan bijvoorbeeld de live-action Lion King, is het design van de geanimeerde karakters. In The Lion King zagen de personages eruit als echte dieren en daarbij zie je natuurlijk weinig emotie. Al die leeuwen zagen er ongeïnteresseerd uit, wat niet leuk is om naar te kijken. In Pinocchio zijn de geanimeerde personages meer cartoonachtig dan natuurgetrouw. Pinocchio zelf lijkt zelf precies op de Pinocchio uit de originele film uit 1940, alleen dan geanimeerd met de computer. Omdat de personages zo meer emotie kunnen uitdrukken, voelde ik meer mee dan toen ik The Lion King keek.
De boodschap van Pinocchio wordt ondermijnd
Een belangrijk punt waar critici over vallen bij Pinocchio is dat de boodschap van de film helemaal verloren gaat in het uiteindelijke verhaal. En die kritiek kan ik me wel in vinden. Pinocchio moet om een echte jongen te worden leren wat goed en fout is en zich goed gedragen, maar van dat leren zie je weinig terug.
Er is een scène waarbij Pinocchio vastzit in een kooi, waarvan de sleutel aan een muur aan de andere kant van de kamer hangt. We weten allemaal dat Pinocchio’s neus langer wordt als hij liegt en daar komt Pinocchio zelf ook achter in deze scène. Vervolgens blijft hij expres leugens vertellen zodat zijn neus tot de sleutel aan de andere kant van de kamer zou komen en hij uit de kooi kon ontsnappen. Maar in de context van leren wat goed en fout is, lijkt het alsof deze scène juist de boodschap heeft dat af en toe liegen best handig kan zijn. Dat is waarschijnlijk niet wat de fee bedoeld had.
Als Pinocchio uit de kooi is, komt hij terecht in een wagen met allemaal kinderen die niet kunnen wachten om naar Pleasure Island te gaan. Pinocchio voelt zich er dan al ongemakkelijk bij. En waar Pinocchio in de film uit 1940 er nog van geniet om zich te misdragen op Pleasure Island en later leert dat dat gedrag niet goed is, is dat in deze versie anders. Pinocchio zit op Pleasure Island nooit op zijn gemak, kijkt met afschuw toe hoe de kinderen klokken kapotmaken en spreekt zijn nieuwe maatje Lampwick erop aan als hij valsspeelt. Het lijkt alsof Pinocchio niet hoeft te leren wat goed en fout is, maar het al weet. Dit ondermijnt eigenlijk de hele basis van het verhaal van Pinocchio.
Wordt Pinocchio verpest door de veranderingen?
Als ik erover nadenk, gaan er inderdaad dingen mis in het verhaal van deze versie van Pinocchio. Ja, visueel ziet het er heel goed uit (wat overigens in 1940 ook gezegd werd van de animatieversie), maar dat is niet genoeg reden om een remake te maken. Zoals ik in mijn review van The Lion King al zei, moet je eigenlijk alleen een remake maken als je iets toevoegt of verandert waardoor de film beter wordt. Dat is bij deze versie van Pinocchio niet het geval. Maar gek genoeg vond ik dat niet eens erg.
De kritiek op het verhaal die ik net beschreef, kwam helemaal niet in me op terwijl ik de film keek. Dat kwam pas toen ik me na de film ging verdiepen in de kritieken. Tijdens het kijken vond ik het bijvoorbeeld vooral heel slim van Pinocchio dat hij het liegen ging gebruiken om zich te bevrijden. En ik vond het wel goed van hem dat hij dat hele Pleasure Island vanaf het begin al niet vertrouwde. Misschien zegt dat wat over mij, maar ik had echt sympathie voor die wandelende houten jongen en vond hem zelfs een beetje aandoenlijk (waarschijnlijk mede door het stemacteurtje die ik het goed vond doen).
Over smaak valt niet te twisten
Was deze live-action remake van Pinocchio nodig? Doet deze remake dingen met de film waardoor het beter wordt dan de animatieversie? Afgezien van het visuele aspect is het antwoord op die vragen wat mij betreft nee. Maar betekent dat ook automatisch dat de nieuwe versie van Pinocchio niet leuk is om te kijken? Ook dat is wat mij betreft niet het geval. Veel mensen vinden deze film inderdaad helemaal niets, maar voor mij en vast nog allerlei andere mensen is dat niet het geval. Als je zelf benieuwd bent geworden, bekijk dan Pinocchio op Disney+ en je komt erachter tot welke groep jij behoort.
Laat een reactie achter