Vorige maand verscheen op Netflix de film The Lost Daughter. Deze boekverfilming is geregisseerd door Maggie Gyllenhaal en Olivia Colman speelt de hoofdrol. De kritieken zijn over het algemeen positief. Op de wereldpremière kreeg de film na afloop zelfs een staande ovatie van vier minuten. Ook is The Lost Daughter een kanshebber op Oscarnominaties. Moet jij deze film ook kijken? Lees verder om daarachter te komen.
Het verhaal van The Lost Daughter
In The Lost Daughter volgen we professor in literatuur Leda (gespeeld door Olivia Colman) tijdens haar vakantie in Griekenland. Daar ontmoet ze Nina (Dakota Johnson), moeder van het driejarige meisje Elena dat even kwijt is. Leda vindt haar snel terug en raakt aan de praat met Nina. Nina zegt het moederschap moeilijk te vinden. Het wordt nog moeilijker als Elena overstuur raakt omdat ze haar favoriete pop kwijt is. Later blijkt dat Leda die pop meegenomen heeft.
De gebeurtenissen in Griekenland worden afgewisseld met flashback naar een jongere Leda (gespeeld door Jessie Buckley). Leda blijkt ook erg veel moeite gehad te hebben met de zorg voor haar twee dochters. Op een gegeven moment trok ze het niet meer en verliet ze haar kinderen en man. Pas drie jaar later kwam ze terug. En ondanks dat ze weet dat dat niet past bij een goede moeder, vond ze de tijd dat ze weg was bij haar dochters fantastisch. Uiteindelijk begon ze hen toch te missen en kwam ze terug, wat laat zien dat ze toch wel van haar dochters houdt.
In het heden is de zoektocht naar de pop nog in volle gang en Leda helpt mee met zoeken. Als Nina bij Leda in het appartement is, hebben ze nogmaals een gesprek over het moederschap. Leda vertelt Nina dat het moeilijk blijft en heeft dus weinig opbeurende woorden te delen. Uiteindelijk geeft Leda Nina de pop terug. Nina is geschokt dat Leda die pop al die tijd had. Leda zegt dat ze alleen maar een spelletje wilde spelen, waarna Nina woest wordt. Die woede uit ze niet alleen in woorden. Dit zorgt ervoor dat veel mensen zich afvragen of Leda het wel levend tot de credits heeft gered.
Thema’s van de film
Als je op zoek bent naar sensatie en een spannend plot is The Lost Daughter niets voor jou. Dit is meer een film die een inkijkje geeft in het leven van iemand die in een bepaalde situatie zit. In dat opzicht vertoont deze film gelijkenissen met een film waar Colman vorig jaar in speelde: The Father. In die film speelde de dochter van een man met dementie (Anthony Hopkins). Die film liet zien hoe lastig het leven met iemand met dementie kan zijn. In The Lost Daughter wordt datzelfde gedaan met het moederschap.
Wat ook duidelijk naar voren kwam in de film is dat mensen soms met iets rondlopen waar anderen helemaal geen weet van hebben. Elke keer dat Leda kinderen zag, moest ze denken aan de moeilijke tijden die zij heeft meegemaakt met haar dochters. En nog steeds heeft ze moeite met de situatie, maar anderen weten hier meestal helemaal niets van. Wij als kijkers hebben dat wel door. Daardoor is The Lost Daughter ook een goede reminder dat mensen soms met bepaalde gevoelens kunnen worstelen, ook al laten ze dat aan de oppervlakte vaak niet zien.
Een potentiële Oscarkandiaat?
Het beste aan deze film vind ik Olivia Colman. Net zoals in The Father zet ze weer een personage neer dat zich groot probeert te houden ondanks de moeilijkheden waar ze mee zit. En Colman doet dit met verve. De rest van de cast doet het ook goed. Zo zet Jessie Buckley als de jonge Leda een performance neer die de worstelingen van het moederschap goed duidelijk maakt. Maar Colman is toch mijn favoriet in deze cast. En stiekem hoop ik dat ze weer de Oscar voor beste actrice wint, al is het alleen maar omdat we dan misschien weer net zo’n fantastische speech kunnen zien als de vorige keer dat ze won.
Verder is The Lost Daughter een film waar ze bij de Oscars wel van houden. Zoals gezegd is dit een film die net als The Father een inkijkje geeft in het leven van iemand die iets doormaakt. The Father was vorig jaar één van de genomineerden voor beste film. De uiteindelijke winnaar in die categorie, Nomadland, is ook een film waarin niet zozeer een spannend plot centraal staat, maar meer mensen portretteert. Daarom zou het me niets verbazen als ook The Lost Daughter een nominatie voor beste film in de wacht sleept.
Deze film zal niet voor iedereen weggelegd zijn. Als deze film het opneemt in de bioscoop tegen de nieuwste Spider-Man gaat The Lost Daughter echt niet winnen. Maar het is absoluut een film die veel mensen zullen waarderen. Ik denk dat vooral mensen die zich kunnen herkennen in Leda (bijvoorbeeld als het gaat om het moederschap, maar ook mensen die hun gevoelens niet altijd aan de oppervlakte laten komen) het een mooie – en misschien soms confronterende – film vinden. En ook voor alle andere mensen die zin hebben in een niet al te gecompliceerde en mooie film is The Lost Daughter zeker een aanrader.
Laat een reactie achter